Haftaya hızlı girdik. Cavit’in basbayağı işi gücü yok yalnız, onu da öğredik. Evren’e “Biz senin gibi beş taş oynamıyoruz,” diyor ama bence oynuyor.
Önce buldozerle otel yıkmaya adam yolla, hızını alama, çocukların işlettiği sahile göz dik. Bir de üstüne “Alara benim herşeyim”. Bunlar maaile zır deli. Nasıl değişik bir sevgi anlayışı.
Rana beni şaşırttıkça şaşırtıyor, ekrana girip öpesim geldi. Uzay’ın da başına en sonunda kötü bir şeyler gelecekti elbet. Hep dört ayak üzerine düşülür mü? Düşülmez ama bu hep düşüyor! Adam öylesine kötü ki, bu durumda bile Rana’yı da kendiyle beraber çekiyor dibe… Batarsam yanımda götürürüm misali. Burada biraz daha iyi anlıyoruz. Uzay aşık mı? Yoksa hayatı boyunca istediği her şeye istediği anda kavuşmuş ve hiç dayak yememiş bir oğlan çocuğu mu? İnsan gerçekten severse, sevdiğinin mutluluğu, iyiliği her şeyden önce gelmez mi? Neyse gıdı gıdıyı bırakıyorum. Faryalı hep mi ağzından şahane şeyler dökülür? Gıdı gıdı dedi di mi o ? (Dedi evet bizzat duydum.)