Hikayenin yuvarlak ve kısmen boyutlu karakterlere dayanıyor oluşunu seviyorum. Ama boyutlu “baba” karakteri yaratmakla, sürekli manipüle edilen, kukla mafya tiplemeleri de masaya ve gücüne olan inancımı azaltıyor. Dizinin başından beri en sevdiğim karakterlerinden biri olan, -tamam itiraf ediyorum, en sevdiğim karakteri olan- Tipi’nin de bu bağlamda eksiklikleri var. Ablası tarafından sürekli yönetilen Tipi de güçlü kontralar beklediğim karakterlerin başında geliyor.
Hikayenin dinamik oluşunun bir nebze hafiflettiği “inanılır vakalar” yaratma eksikliğine de bir tık değinmek isterim. Birkaç bölümdür masanın odağındaki isim, Nevzat Çankırı. Nevzat sadece lafla kalmayıp, masadakileri açık açık tehdit eden güçlü bir düşman. Ne var ki, masaya yok edilmek adına güçlü bir motivasyon veren Nevzat, elini kolunu sallaya sallaya Davut’la bir otobüs durağında buluşabiliyor. Tipi ve Ateş’in konuşmalarını bir şekilde öğrenen sistemin, Nevzat ve Davut bağlantısını çözmekte bu denli “atıl” kalması, hikayenin inanılırlığına gölge düşürüyor. Keza içinde devletin milyarlarca dolarının bulunduğu Sibiryalı’nın deposuna bu denli kolay girilmesi de, herkesten ve her şeyden önce Nevzat ve Davut karakterlerini yaralıyor.