Bu satırları 49.bölüm yorumumda yazmışım: “Ben kalbimizin bizimle konuştuğuna inanırım. Eğer duymayı başarabilirseniz her zaman doğruyu söylediğini göreceksiniz. “Gerçek aşk; onunla birlikteyken bir bütün olmak değil, o yokken; ‘yarım kalabilmektir’.” demiş Hegel… Şimdiye kadar hayatınıza pek çok insan girmiş olabilir ya da hayalini kurduğunuz o harika insanla henüz karşılaşmamış olabilirsiniz. Hayatınızı paylaşacağınız doğru insanla karşılaştığınızda onun “o” olduğunu anlarsınız. Çünkü kalbiniz size bir şekilde söyler. Kimi zaman inanamazsınız; kimi zaman da kalbiniz çığlık çığlığa olsa da duymazsınız, ama duyduğunuzda sanki içinizde bir şeyler tamamlanır. Diğer yarınızı bulmuşsunuzdur artık… Görünen iki kişidir, ama aslında onlar “bir” dir.”
Kalp kendi eşini tanır. Sizin için mükemmel olan insanı bulduğunuzda kalbiniz size doğruyu söyleyecektir. Belki hemen duymazsınız ya da duymamazlığa gelirsiniz, ama diğer yarınızı tamamlayacak insanla karşılaştığınızda kalp peşini bırakmaz. Çünkü insan yaşamı boyunca yalnızca bir kişiyi sever; ondan önceki ve sonrakiler birer arayış, kaçış ya da aldanıştır. “Belki de Tanrı uygun kişiyi tanımandan önce yanlış kişilerle tanışmanı, onu tanıdığında minnettar olman için istedi.” demiş Marquez. O yüzden hiç yaşamadık ya da yanlış insanlarla yaşadık diye kendimizi şatomuzun kulesine kapatıp doğru insanı beklemek çözüm değil. Bazen kurtarılmayı beklemek yerine kuleden aşağı inmemiz gerekir. Bana güvenin! Sizi aşağıda bekleyen şeyi seveceksiniz☺ Çünkü öncekiler ve sonrakiler yok! Geçmiş ve gelecek yok! Şimdi, şu an var!