Bölüm boyunca Sinan’ın hatasını – bize bile çokça fark ettirmeden – yavaş yavaş fark etmesi, yaptıklarının gerçek sonuçları ile baş başa kalması izleyici olarak beklediğimiz türden bir geri dönüş hikayesiydi esasen. Buna karşılık Defne’nin semelikten gizli ajanlığa terfi etmesi ise biraz sürprizli oldu sayılabilir. Defne’nin normal şartlarda kendisinin BİR ZAHMET kavraması icap eden bazı temel noktaları öylece es geçmesi (Örnek: Sinan’ın Passionis’te kalma teklifine anında açık ve net bir “Hayır!” demeyip Koray aklını başına getirene kadar oralarda takılması), Defne’yi koşulsuz sevmek isteyen bizleri her zamanki gibi delirtecek cinsten. Ömer naapsın; ancak “Mahvettin beni!” diyor adam. Ömer İplikçi’yi giderek iyice arşa taşıdığı çıtalar için sevmiyorum ben. Bir ‘Mahvettin beni!’yle, mahvolmanın bütün o çaresizliğini, bitmişliğini, tükenmişliğini dudaklarından eksiksiz dökebildiği için seviyorum. (Çünkü çok marjinalim.) (Tamam, ciddiyetimi yok yere zedelemeyeyim. Zira bu konuda gerçekten ciddiyim.)