Dafne ve Mete âkil insan olmuşlar da haberimiz yok. Mete Sema’nın bir İbrahim Tatlıses, efendime söyleyeyim bir İbrahim Erkal misali kurduğu fedakârlık temalı cümlelere “Bırak da buna o karar versin.” diye karşılık verince “hah ya.” demişim gayrı ihtiyâri. Mete neyse de Dafne ne ayaksın lan? Gece-gündüz Sefer’in peşinde yetimhanede. Neyse en azından işe yaradı Sema’nın kıskançlığını filan hatırlattı Sefer’e. Ama yine de senin gözün göz değil bacım, ben yemem. Bu arada Mete’nin Ayşegül’den hoşlandığını ergen gibi Dafne’ye anlatmış olması gözlerimizden kaçmadı ^.^ Son olarak, Sema işleri Mete’ye bırakması olayını nasıl açıklamayı düşünüyor? Açıkladı da ben mi atladım yoksa?
Despina Hanım yemeklerini fasıl heyeti olmadan yiyemiyormuş meğer. Zenginlik böyle bir şey işte, siz fakirler ne anlarsınız? Ulan o sahne çok samimiyetsizdi be. Ama Despina’yla Bahri bile yakıştı şimdi ne yalan söyleyeyim (Ranini duymasın ^.^).