Ve Sinan da delirdi. Herkes gibi, herkes kadar Sinan’da delirdi. Küçükken başım ağrıdığında anneannem, “Çocukların başı ağrımaz!” diye koyardı postayı bana. “Çocukların da başı ağrır!” -ki gerçekten ağrırdı- diye hüngür hüngür ağladığımı bilirim. Buradan sebeple, çocuklar da delirebilir azizim. Hele ki Poyraz gibi babası, Begüm gibi annesi, Ayşegül gibi ablası, Albay gibi tontoncuğu olduğu sürece Sinan’ın aklını çıldırmamış olması bir garip. Sinan’ı şu okuldan alın artık bakışını atan öğretmenimize sorarım: Ver iz dı adalet? Bir Sinan sözü der ki: Battı fişing yan going örtmenim. Yapmayın, çocuk delirmesin de n’apsın?
Gerçek delilerin itibar gördüğü, zamansız, çiçekten mekanlarda, elbet bir gün buluşacağız efendim. O zamana kadar sevgiyle kalın, esen kalın. Güzel günler.