S: Dokunamadığımız yere dokundurtmadığımız için bazı trenleri de kaçırıyoruz galiba?
Poyraz: O müstahak oluyor işte. Asl’olan göremediğin, bilmediğin, farkında olmadığın, iyileştiremediğin parçalarının birileri tarafından keşfe çıkılmasıdır. Onu da durdurunca elinde ‘daha ayak basılmamış kara parçası’ nın sendeki versiyonu çıkıyor. Sonuç? Elinde koca bir sıfır kalıyor. Ne eklesen üstüne anlamı yok, ne ile karıştırsan yok ediyorsun. Oysa insan bazen keşfetmeye müsait olmalı. Bırak dağılsın içindeki… Bırak rüzgara karışsın… İçindeki mahvolmuşluk zaten toz tutmuştu. Bu değişim belki cilalayıp parlatacak içindekini. Belki rüzgarın ayarı değişecek,fırtınaya çevirecek kendisini. Ama ne fark eder? Acının derecesi zaten sıfırdı. Eksi sonsuz hiçbir zaman sıfırdan daha değersiz değildir bazen.