Ve Emre Kınay. Bilmiyorum bu kadar derinleştirip izliyorum diye mi, her hafta, “Tamam bu jübilesi, artık bundan daha iyisi olamaz, bundan daha fazla diken diken edemez tüylerimi, bundan daha fazla üşütemez beni Haluk,” derken her seferinde daha iyisi geliyor önüme. Ben ağzım açık izliyorum. Bir hareket falso olsa ya, bir hareket hiç olmamış o sahneye desem ya, yok olmuyor. Deniz Dargı ve Cenk Boğatur’un aklından kelimelere dökülen Haluk ve Ali, Emre Kınay ve Tolga Sarıtaş’la buluştuğunda, muazzam sahneler çıkıyor ortaya. Sanıyorum artık hepimiz hemfikiriz bunda. Keza Hande Erçel de öyle. Bu kız adım adım tırmanıyor zirveye, her yeni haftada mutlaka bir şey ekliyor kendine, Selin’in uçarı halleri, Ali için ağlayan, Haluk’a karşı duvar gibi duran Selin’e böylesine sağlam, dolu bir şekilde geldiyse Hande Erçel’in payı çok büyük. Hangi birinizi ne için alkışlayacağımı şaşırdım, hangi abartıyı eklesem eksik kalıyor, geri siliyorum yazdıklarımı, ben yazamıyorum ama siz anlayın.