ADIM ATARKEN ÖNCE KIZIMI DÜŞÜNÜYORUM
Genelde sakin bir yapınız var. Sizi neler kızdırır?
Evet, genelde çok sakinimdir ama haksızlığa uğradığımda, birisinin haksızlığa uğradığını gördüğümde ya da üzerine vazife olmayan durumlar karşısında yorum yapanlar olduğunda tepkim daha farklı olabiliyor. Sonunda başka bir dilden anlamayanlara son çare olarak siz de farklı bir dil kullanmaya başlıyorsunuz. Keşke herkes karşılıklı empati kurabilse…
Ani ve zor durumlar karşısında soğukkanlılığınızı koruma beceriniz ne durumdadır?
O konuda gerçekten iyiyimdir. Soğukkanlılığı her an en üst seviyede tutabilirim.
Ne de olsa artık babasınız, hayata karşı daha sağlam durmanızı gerektirir bu… Baba olmak sizde neleri değiştirdi?
Doğumdan sonra anneyi dikişe aldıklarında bebek ile babayı çok kısa bir süre yalnız bırakıyorlar. Bizim de öyle bir yalnız kalmışlığımız var. O esnada Nar, gözlerini açıp bana baktı ve “Ben hep vardım, siz kimsiniz?” diyordu resmen. İşte orada bir şeyler oldu bana. “Bu nasıl bir dünya, ben nereye geldim?” gibi değil de “Zaten burası benim alanımdı. Sen kimsin?” bakışıydı. O an aslında bu dünyada yalnız olmadığımızı anladım. Baba olduktan sonra artık adımlarımı atarken ilk önce kızım Nar’ı, ailemi düşünüyorum. Daha evcimen oluyorsunuz… Onunla bir an önce görüşmek için eve hızlıca gidiyorum. Anlatılamaz, bu duyguyu yaşamanız gerekiyor. Anne-çocuk, babaçocuk, aile-çocuk ilişkisi çok kutsal.
40’lı yaşlarınızın başındasınız. Hiç yaşlanma ile ilgili bir derdiniz oldu mu?
Öyle bir derdim yok ama insan çocuğunu düşünüp ona odaklanıyor. 10 yıl sonrayı görememek ve çocuğum için bir güven çemberi oluşturamamak beni kaygılandırıyor.