Çünkü vakit gelmişti, itiraf etme ve kendi yaptığı hataların, yanlışların farkına varan Ömer için bunu yapmak ne kadar zor olsa da bunu başarmış, önce kendine itiraf eden Ömer, şimdi Zehra ya itiraf edecekti. Çünkü, vakit itiraf vakti idi.
Ömer söze yanlış yapan benim diyerek başladı ve devam etti. En başından beri
Zehra ise, Ömer’i sessizce dinlerken bu sözleri işitince o günleri hatırladı ve ellerini kilitledi, tıpkı o zamanlar dilini kilitlediği konuşmadığı gibi. Korkuyor Zehra.
Ömer; bir çok kez, bir çok konu da, eğer en başında farklı bir şekilde karşılaşmış olsaydık, başka şartlar altında karşılaşsaydık, her şey çok farklı olabilirdi, canın bu kadar yanmazdı. Canını bu kadar yakmazdım. Dedi.
Can yanıyor, yaktın Ömercim hem de öyle böyle değil, gözünün içine baka baka ona inanmayarak, söylediğin sözlerinle canını fazlasıyla yaktın ve bugün bunun farkındasın pişmansın. Bundan sonra yakmazsın canını buna eminim. Başkalarının da canını yakmasına da izin vermezsin bundan da eminim.