İşin doğrusu… Hani bazen insan söylemek istediği bir yığın şey varken şartlar gereği susarak gitmek zorunda kalır ya… İşte sürpriz bir kararla sezon finalini, finale dönüştürerek noktayı koyan ‘Çoban Yıldızı’nın gidişi de bu minvalde. Söz çok ama onu dillendiren yok! Öte yandan kabul etmek gerekir ki; Gülizar Irmak imzalı öyküyle gelişen ve 11. bölümden itibaren Coşkun Irmak’ın usta kalemiyle desteklenen senaryonun yansıttığı tablo ikilem yaratıyordu. Bir yandan söyleyecek sözü çoktu, bir yandan da sözün bittiği yere gelmişliğin tıkanıklığındaydı. Dolayısıyla ‘final’ olamayan vedasıyla hem izleyici beklentisine, hem de başta aldığı reytinglere ters düşen bu gidişin gerekçesini irdelerken çok yönlü düşünmek lazım.
Kapadokya insanını yanlış tanıtma gibisinden ithamlarla karşı karşıya kalarak yola çıkan ‘Çoban Yıldızı’nın finaliyle ilgili getireceğim ilk yorum, yapımın başlangıç bölümlerinde aynı konu etrafında fazlaca dönenip durmasının yarattığı ilgi kaybına yönelik olacaktır. Burada baş sorumlunun senaryo olduğuna kuşku yok. Konuyu açacak olursak…
Dişler kitli biçimde icra edilen bozuk şiveden ve Selin Şekerci’nin her an ağlayacakmış gibi duran şaşkın haliyle, kocaman kocaman bakan gözlerinden medet ummak başta işe yaramış olsa dahi bu detayların bölümler ilerledikçe kanıksanan, hatta itici gelmeye başlayan bir duruma dönüşmesi engellenemedi. Yaşlı erkeğe zorla verilmek istenen bir kızın dramı şeklinde başlarken, çok yönlü öykü imajı çizen yapımın ‘Seyit-Zühre kaçar, Zekkar-Fikret kovalar’ kalıbına sıkışıp kalması… Genç kesimin algısına hitap edebilecek söylem şekli geliştiremeyip diyaloglarını dar alanda çevirerek iç bunaltıcı hale gelmesi… Kayda değer bir aşk tablosu oluşturamaması…