Bu el yatkınlığı anneden mi geliyor?
Anneden de, babadan da. Babam da Mimar Sinan Üniversitesi’nde mimarlık eğitimi almış. O da çok güzel resim çizer. Ben ikisinin harmanıyım. O açıdan şanslı bir çocuğum.
El işlerine olan beceriniz sonradan mı gelişti, yoksa içinizde hep var mıydı?
D.B.: Ben çocukluğumdan beri böyleydim. Çünkü bizim çocukluğumuzda hiçbir şey yoktu. Olmadığı için kendi bebeklerimi, kendi oyuncaklarımı kendim yapardım.
D.Ş.: Ben de çok zorladım annemi bu konuda. Çocukluğumdan beri etiketi olmayacak, kaşındırmayacak, batmayacak şeyler isterdim. Annem de bana, beni rahatsız etmeyecek şeyler örerdi. Mesela bir keresinde çok sevdiğim bir ayakkabım yırtılmıştı. Çok giymek istediğim için annem o ayakkabının yırtılan yerini minik güller ve taşlarla kaplamıştı. Hatta herkes bayıldı, ‘Nereden aldın?’ diye sordular. (Gülüyor)
Annenizin bu becerisi sizin için rahatlık olmalı…
D.Ş.: Evet, olabilir ama ben zaten rahatıma çok düşkün biriyim. Başka kızlar bir davete gidecekleri zaman günler öncesinden hazırlanırlar, alırlar, denerler, provaya giderler; ben bir saat kala hazırlanırım. Böyle şeylerle uğraşmayı sevmiyorum. Kuaföre de gitmem; saçımı da kendimi yaparım, makyajımı da. Kuaföre gitmemek için makyaj yapmayı öğrendim. İyi yaptığımı düşünüyorum.