MÜZİK, DİZİLERİN GIDASI OLDU
Klişelerle yüklü dizilerimizin müşteri çekmek için buldukları formülün başında içeriklerini müzik programına çevirmek geliyor. En son ‘Kehribar’da, ‘Gecenin Kraliçesi’nde olduğu gibi başrol oyuncularına yürek titreten parçalar okutan diziciler yanı sıra repliksiz sahneleri de baştan sona verdikleri gözde parçalarla doldurup hem müzikseverlere hitap etme, hem de zaman doldurma akılcılığına fazlasıyla dadandılar. Öyle ki, insan dizi mi izliyor yoksa ekran karşısında acıların çocuğuna mı dönüyor belli değil.
Anlayacağınız ‘Müzik ruhun gıdasıdır’ sözünü çokça benimseyenler sayesinde ‘Müzik, dizilerin gıdası’ oldu. Ne var ki, başrollerin ses yeteneklerini göstermenin ötesine pek geçemeyen bu formüle abanılması da işin suyunu çıkarttı.
Öte yandan çalınan parçaların eskisi gibi çekici gelmediğine de dikkat çekmekte fayda var. Çünkü onlar da kanıksandı. Ayrıca günümüzün tüketici kadar üreticisi de bol rekabet ortamındaki klişeleşme durumu müzik dünyasında da geçerli. Yenilik yaratma çabası minimumda. Hal böyle olunca dizilerin gıdasına dönüşen müzikten de farklı bir enerji yansıyamıyor insana. Tabii bunun için önce müzik algısının değişimi şart… Ki, o da klişe mantık olanca gücüyle her ortamı ele geçirmişken biraz zor. Gerçi arada, acı çekmeyi yücelten, enerjiden yoksun ve yeni neslin diline ayak uyduramayan ana akım kültürde fark yaratmak için kolları sıvayarak Türk popuna ‘Freak pop’ türünü getirmek için ‘Tam 1Yavru’ diyen Barış Erdem gibilerinin çabası ortalığı renklendiriyor ama… Onun, kadınlara dayatılan güzellik anlayışına başkaldırışı ve güzellik ölçüsünün 90/60/90 formunun ötesinde olduğunu gösterme isteğiyle Türkiye’de bir ilki gerçekleştirip klibinde büyük beden modellere yer verişi dizicilerin müzik formülünü ne derece etkiler? Bu da ayrı bir konu.