Yine demir parmaklık, ağ gibi metaforların ağırlıkla kullanıldığı, hapsolma teması etrafında şekillenen; duyguların derin derin damıtıldığı, bol iç hesaplaşmalı bir “Eşkıya Dünyaya Hükümdar Olmaz” bölümü izledik. Gördük ki, zaafı olmayan adam güçlü ama acılı adamdır. Sevginin, değer vermenin bir diyeti olarak görünen zaaf da önce gitti, yuvarlak masayı aşıp, Çakırbeyli evinin mutfağındaki dikdörtgen masanın başındaki ismi vurdu: Meryem’i… İnsani duygular söz konusu olunca, ne masanın yuvarlak ya da dikdörtgen oluşu, ne de çevresinde oturanların cinsiyeti değiştiriyor mevzuyu. Meryem, belki de Hızır’a olan zaafının bedelini ödedi hapse girerek; Hızır ise bir gönüle iki aşk sığdırmasının diyetini…
Zaafı olan bir diğer kişi ise Selim’di… Davut Bey’in de dediği gibi, feodal yapılı ailelerin bariz özelliklerinden biri olan kardeşe zaaf, geldi tam aşil tendonundan vurdu Selim’i. Her ne kadar çoğumuzun kardeş olsa sevilmez türden diyeceğimiz bir adam olsa da, Selim bölümler boyu Mahmut’a konduramadı yaptığı kötülükleri. Ama Allah’ı var, Selim tutarlı bir karakter. Kardeşinin kumaşını anlayamadığı gibi, masaya getirdiği İlker’in karakterini de anlayamadı ve kurdu kurda emanet etti. Bu noktadan sonra Selim’in Hızır’ın kardeşliği olma mertebesinde bir adam olduğuna inanmamız için, güçlü bir kontra atak bekliyorum. Şu ana kadar gördüğümüz sürekli manipüle edilen fonksiyonsuz mafya babası tiplemesini kırmasını istiyor gönlüm.