Bölümler boyu sırlaaar sırlaaar diye inledi ekran, ama tek bir parça bile geçmedi elimize. Bu bilinçli bir strateji mi yoksa amansız bir merak yaratma gayreti mi bilmiyorum. Ama her iki durumda da dizinin bu karmaşada kan kaybedeceği muhakkak. Bir seyirci olarak kapısında bekletildiğim gizemli evin hiç değilse birkaç odasını gezmek istiyorum. Sanki o evin camından biri ”Burası çok tuhaf şşş…” diye sesleniyor. Ama o fısıltılar da karnımızı doyurmuyor neyleyim.
Çatışma yaratılması için diziye kötü karakter şart. Ama o kötülüğün Rana’dan çıkması biraz çiğ durmuş. Böylesi mantık abidesi bir kadın Güneş ve kızlarına öfkeli olsa bile Sevilay gibi bir ‘tuhaflığı’ olaylara dahil etmez. Rana sıradan drama kötülerinin liginde değil, lütfen harcamayalım zekasını.
Haluk ve Ali sahneleri dizinin ruhunu mükemmel biçimde yansıtıyor. Aralarındaki o kırık dökük çatışma, o enfeksiyon kapmış yara bize içinde yüzebileceğimiz bir derinlik sağlıyor. Haluk olmak istediği kişiyle olduğu kişi arasında bir savaşa dönüşmüş. Ali ise o kadar Haluk ki… Anne baba olmak tam da böyle bir şey. Elinde yeşeren yaprağın farkına varamadan her şey olup bitiyor. O andan sonra geriye ya bir insan ya da bir manyak kalıyor.