Jülide, çok iyi yürekli bir kadın. Gönül de öyleydi elbet ama Jülide bir tık daha iyi sanki. Çocuğu aldı, yıkadı, pakladı, doyurdu, giydirdi. Hiç tanımadığı bir çocuğa böylesine sevgi dolu yaklaşmak herkesin yapabileceği şey değil. Eğer bu çocuk birkaç bölümdür hikayenin içinde olmasa organ mafyası meselesini de ortaya atıp Yusuf’la karşılaşılmasına söylenirdim ama bu sefer söylenmeyeceğim. Çünkü meselenin temeli var. Aslında Hatırla Gönül’ün en sevdiğim yanlarından biri de hemen hemen tüm meselelerin temelinin olması.
“Ben Jülide, kendimi arıyorum nereye bakacağımı bilmeden…” sözünü duyunca içi sızlamayan var mı? Gönül’e üzülüp, Tekin’e kızmayan? Hoş sonra bir hareketle Tekin’i anlayıp ona üzülüyorum. Bu kadar duygu karışıklığı yaşayan tek kişi ben miyim? Mesela Tekin ve Selma baş başayken, Tekin’in çıkıp Gönül’e dönmesini sadece ben mi istedim? Döndü de, dönecekti elbet ya ne olacaktı? İşte burada yine karakter bütünlüğüne göz kırpıyoruz.