Bu haftanın keyifle izlediğimiz bir diğer konu ise Ece ve Efe çiftiydi. İlk birkaç bölümde Allah yarattı demeyip, sağlam yüklenmiştik. Ama zamanla alıştık birbirimize. Kavgalarına da alıştık. Geçen hafta Can’ın “kahraman olma çabalarında” gördüğümüz gibi kahramanlık öyle prodüksiyonla olan bir şey değil. Fırsat, insanın ayağına gelecek. Efe de Ece’nin kahramanı oldu. Oldu olmasına da Can ce Ayşegül nezaretten kurtulsun diye bir ton dil döktüğü, dizi de oynatırım dediği insancıklar yarın bir gün çıkıp gelmesinler “Bize söz vermiştiiiiin!!” diye. Bir şey daha: Efe ve Ece’nin dilinden “Bana bir şey olursa” muhabbeti döndü ki, bu muhabbet bize yol-su-elektrik olarak dönmesin. Murat’ın gidişinin ardından bir gidiş daha kaldırmaz bu minicik yüreğim.
Murat… Ah be Murat’ım… Murat’a artık ne diyeyim. Acısı ciğerime oturdu resmen. Bir yanım “Gitme Murat, gitme!” diyor. Son dakikaya kadar, kanının son damlasına kadar savaşmadan gitmek sana yakışır mı, diye soruyorum. Sonra düşünüyorum da kimsenin huzurunu kaçırmadan, ceketini alıp gitmek en doğrusu gibi geliyor. Off, hep bozuyorsunuz Murat’ların ayarlarını. Kırmadan oynayın şu çocuklarla diyorum. Kime diyorum? Sıra sizden bize gelene kadar canı çıkıyor. Yahu siz güzel seven adamları neden üzüyorsunuz, neden, neden?