Rol arkadaşınız Zeynep Çamcı’nın performansını nasıl değerlendiriyorsunuz?
Zeynep, inanılmaz… Onu önceden tanımıyordum. İlk sahnede Zeynep’i gördüğümde “Bu ne! Nasıl hakim olabilirsin, nasıl bütün sahneyi alıp götürebilirsin?” dedim. Rolün içine giriyor, o oluyor. Bütün set günü boyunca Zeynep’e dönüşmüyor neredeyse, o karakter oturana kadar hep ‘Deniz’ olarak kalıyor. Bu, bir oyuncu için çok zor bir şey. Ama Zeynep, bu sorumluluğu çok iyi kaldırdı. Çok yetenekli.
25 yıllık bir kariyeriniz var. Geriye dönüp baktığınızda ne görüyorsunuz?
Oyunculuğa kariyer olarak bakmadım hiç. Hep para kazanayım, hayatımı idame ettireyim, ne yapıyorsam en iyisini yapayım mantığıyla hareket ettim. Mankenlik yaparken bir anda program sunmaya başladım. Sonra diziler geldi… Aklımda oyunculuk yokken girdim bu işe. İlk dizim, ‘Şehnaz Tango’ydu. Hiçbir okulda öğrenemezdim orada öğrendiklerimi.
Yaşla beraber mesleki olarak olgunluk yaşadığınızı söyleyebilir miyiz?
Evet, ben alaylı bir oyuncuyum. Tiyatronun çok saygın ve kutsal bir şey olduğunu, eğitimim olmadığı için orada ezilebileceğimi düşündüm. Ama ‘Küheylan’ oyununda öyle saygın isimlerle çalıştım ki, onlar beni çok eğittiler. Artık hiçbir şeyi gözümde büyütmüyorum. Hayata karşı cesaretim var.