Kanıt gerçekten kendi halinde bir efsaneydi. Herkesi kucaklamaya çalışmayan, karakteri olmayan, hikaye yaratmaya çalışmayan (denediği bazı zamanlarda tadı kaçan) bir işti. Onun ismi ve mirası üzerine çok karakterli, aşk üçgenli (iki tane) bir hikaye yazmak oldukça tehlikeli sulara yelken açmaktı. İlk bölümde gördüğümüz cinayetin araştırılma sürecine gösterilen özen bu endişeleri aldı götürdü. Eli yüzü düzgün, karakter dramalarıyla dedektiflik koşturmacası arasında sağlam bir denge olan bir bölüm izletti Kanıt: Ateş Üstünde bize. Elbette Kaan-Rüzgar-Ömer savaşı daha başlamadı, Rüzgar’ın ipucu verdiği aşk üçgenleri de öyle ama gerek senaryo gerekse reji o güveni sağladı. Özellikle reji adeta work shop gibi olmuş: “Senaryo nasıl ileriye taşınır?”