Ömer’in gerçek kapılarından geçmeyen; ama bahçesinde dolaşıp, yatağında uyuyan, kahvesinden içip, kütüphanesini karıştıranlara karşı tavrı ise davetkar değilse de kayıtsız. Çapkın gülüşleri aslında “beni avcunun içinde sanıyorsun di mi? Aman ne tatlı…” gibi iğnelerle dolu…Bakışları soğuk değil; ama ziyadesiyle şifreli, mat ve flu. Bu bakış ise dikenli bir bakış. Belki Ömer’in İz’e attığı en anlam yüklü ve keskin bakış. Aşkı, terk edilmişliği, her şeyin en anlamlı göründüğü anda anlamsızlığa sürüklenişini gömmeye çalıştığı o uzaklara dalmış gitmiş bir bakış. Elindeki acıyı unutsa mı, kilitlese mi, döküp saçsa mı yoksa sarıp sarmalasa mı bilemeyen; çarelerini kaybetmişliğin bakışı. Kaybettiğini kabul edermişçesine kaybediyor Ömer burada Defne’nin ona aldığı kitabı… Bu aslında onun acısının bakışı. Nasıl sevilmez <3.