Başlıkları genellikle yazmaya başlamak istediğim sahneye göre seçiyorum. Bugün üç sahne ile başlayabilirim. Çünkü tek başlık bana o üç sahneyi de anlatıyor aslında. Gökhan’ın babasının gelmesi, Cemre’nin halası ile konuşması ve Kader’in annesi ile yaşadıkları. Çocuklar resmen bağırıyorlar. “Yaramız çok derin uğraşmayın bizimle!” diye.
Ama ben Banu ile başlayacağım. Bilen bilir bu satırlarda Banu’ya az laf söylemedim. Tamam, “Az laf söylemedim.” durumu açıklamak için yetersiz kaldı haklısınız. Ağzıma geleni saydığım, senin gibi anne olmaz olsun dedim daha çok. Bu bölümde beni yer yer delirtmesine rağmen Banu’ya kızmıyorum. En son sahne de Kader’e söyledikleri içime dokundu resmen. “Beni anlama kızım, benim gibi olma.” sözünü onun ağzından duymak bile yetti galiba bana. Derin’e kıyamayıp Sedat’a geri götürmesi de. Kader’e yaptıklarını hala affedemesem de, anlamasam da kızamıyorum artık. Belki de diziden ayrıldığı içindir kim bilir? Banu ile ilgili cümle kurmakta zorlanıyorum. En iyisi ben size meşhur sahnenin videosunu atayım. O benim yerime yeterince anlatıyor zaten olanları.
Sedat diziye ilk girdiğinde korkutucu bir havası var demiştim. Yanılmışım. Aslında Banu’dan daha insaflı çıktı. Her ne kadar başkasının çocuğuna bakamam ben demiş olsa da Kader’e sahip çıkacağının sinyallerini verdi. Gerçi Banu’yu da alıp Almanya’ya gideceklerine kalıp Kader’i de yanlarına alabilirlerdi ama senaristlerin bileceği iş tabi. Sanıyorum artık Banu Hanım ve ailesine elveda dedik. Oyuncuların yolları açık olsun diyelim o zaman. (Kader fragmandaki gibi ölecekse geri gelirler belki.)