S: Üzülmenin en az on sülalesi var ama…
Poyraz: Geniş aile o… Kapıları maalesef herkese açık. “Şu yaş altı-şu yaş üstü, şu sağlık sorunları olan, duygu gazisi giremez.” ibaresi de yok. Hâl böyle olunca, ipini koparan üzülüyor. Sevdiğini kaybeden üzülüyor. İstediğini alamayan üzülüyor. Alıp da mutlu olamayan, mutluluk peşinde koşup bitişe varamayan, sevip de sevilmeyen… Herkes üzülüyor be işte. Ama bazıları güzel üzülüyor. Bazıları gözyaşı dökmeden nasıl okkalı üzülüyor hem de!
S: “Bazen üzüntüler, gözyaşlarının uzanamayacağı kadar derindir” olayı yani…
Poyraz: E öyle! Bazı anlar vardır. Acırsın, kanarsın. Sırf yanındaki değerli varlıklarda ufak da olsa bir kesik bırakmamak için eşekler gibi debelenirsin. Yüzüne alırsın en oscarlık bir gülümseme, benliğine takarsın. Sonra kanıksarsın. Bakmışsın, ne kadar dibe vurursan vur, o gözyaşı bir türlü akmıyor. Ardından ağlamak istersin. Kurarsın bir rakı sofrası, koyarsın bir radyo, alırsın önüne bir fotoğraf… Ağzında en sevdiğin kitabın, en hayati cümlesi… Ama ağlayamazsın. Yaran o kadar derindedir ki, artık sen bile dokunamazsın.