Bayağı büyük bir çoğunluk Sadrettin’in vurulması üzerindeydi. Bir kez daha Zülfikar, hep Zülfikar, inadına Zülfikar işte! Taşkafa’ya kalsa götürecekti hastaneye. Tamam sonu farklı olmamış, Adil ve müdür işbirliğiyle, hastane yolları taştan olmuş olabilir. Ama dikkat çektiğim nokta şu ki, onca karışıklığın, paniğin içinde kafa çalıştıran bir Zülfikar işte. Yani ı-ıh sonu farklı bitmese de Zülfikar’ın yeri, herkesten, şöyle bir ayrı bende. Kızıyor muyum peki Sadrettin’e? Kızıyorum ama en fazla Poyraz’la Ayşegül’ün mutlu planları kadar, üç saniye. Yolu yordamı yanlış olsa da, kalbi doğru çünkü Sadrettin’in. Bir kendini sevdirmeye çalışmaktan yorulmuş da, burada. Baba sevmiş, Baba’nın kalbi herkese kadar yetmiş ama Sadrettin hep daha fazlasını istemiş, daha özelini. Bunun için çalışmış, bunun için çalışıyor. Gidişat yanlış, sonuç yarım. Buçuklarla kurtardın Sadrettin! Buçuklardan tam yapacağın günleri görmek ümidiyle.
Acıdım mı ben Songül’e? Ohaaa! Gözüm mü doldu benim, Sadrettin’in “Evin yolunu bulamıcak kadar iç hatta,” deyip nefrette bir çağ açtığı sahnede. Yok yaaaa, soğandandır o soğandan! Kesin soğandanmış, çünkü Despina’ya matmazel dediği an kaçtı geriye bütün yaşlar. Ya hapishane çıkışında Baba’ya umarsızca yaptığı açıklamalar. Soru: Songül’ü 7/24 sarhoş bıraksak, domatına, biberine, çayına, suyuna dayasak içkileri? Çok tatlı oldu sarhoş Songül, bence bırakmalıyız, bırakmalı, bırak, bı… Yalnız bir yerde haklı kadın. Şunu şuraya yazacağım aklımın ucundan geçmezdi ama Songül haklı. Onca şey oldu, herkes ordaydı, Sefer’inden Taşkafa’sına, Sema’sına. Songül’e haber vermemek nedir ya? Hakikaten iyice dış kapının sarı mandalı yaptınız kadını, şimdi yiğidi öldür hakkını yeme!