◊ Bir ‘çocuk oyuncu’dan aranan başrol oyuncusuna evrilme hikâyenizde her şey tozpembe miydi?
– Başta yaşadıklarım oyun gibiydi. 16 yaşımda bir röportaj sırasında gazeteci “Çocuk yıldız oldun, ileride kaybolmaktan korkuyor musun” diye sormuştu. İlk kez o zaman “Sanırım korkmam lazım” diye düşündüm . Aradan 17 sene geçti. Bu süreçte hiçbir şey kolay olmadı, çok çalıştım ve emek verdim…
◊ Türkiye’nin gözünün önünde büyüdünüz. Erken yaşta bu işe girdiğiniz için neleri kaybettiniz?
– Gerçekten başka türlüsünü bilmediğim için bu soruya ne diyeceğimi kestiremiyorum. Ama çocuk yaşta tanınır olmak bende otokontrolü geliştirdi. Bunun yanında en zorlayan her anımın takip edilmesi ve sanırım magazindi… Bu duruma da çok dramatik bir açıdan bakmıyorum ama yer yer biraz daha saygı ve sevgi beklediğim oluyor.
◊ Hiç psikolojik destek gördünüz mü?
– Evet. Etrafında yaşadığın her şeyi algılamak için bir dış göze ihtiyacın var. Sadece bu işin yapanlar için değil, herkesin kendine iyi gelen şeylerden kaçmaması gerektiğine inanıyorum.
◊ Bunca yıl göz önünde olmak nasıl bir ego yarattı?
– Bu sorunun cevabı inançlarımla alakalı sanırım. Hayatta hem çok özel hem de bir hiç olduğumuzu yüreğimden hissediyorum. Bu yüzden egoyla büyük savaşlarım olmadı.