Bu sabah buluşmak için sözleşmiştik. Yeni yılın ilk gününde bebelerimizi tanıştıracak, hasret giderecektik. Onlar birkaç aydır Londra’da yaşıyorlar. Yılbaşı için döndüler. Onlarınki tesadüf ama bir sürü arkadaşım yurtdışına ya taşındı, ya da taşınmanın yollarını arıyor. Şu güne kadar düşüncem başka Türkiye olmadığı, o yüzden sahip çıkmamız gerektiği yönündeydi. Ama dün gece, tam da bir nebze kendimizi dualar, dileklerle teselli etmişken, bir gece klübünde kendi halinde eğlenen insanları taradılar bu sefer. Tekme boş karnıma geldi. Toparlayamadım. O yüzdendir bu fotoğrafta birbirini çok seven, süt kokulu bebelerini kucaklarına almış çiftlerin böyle buruk gülümsemesi. Neşemizi dondurdular. Ne düğünümü, ne doğumumu, ne de bebeğimle geçirdiğim ilk yılbaşını anladım.