Ama yapacak bir şey yok, insanım. Hüseyin Nazlıkulu’na gittim geçen gün. “Kendini şarj et, içeride göçük var!” deyip sağlam bir konuşma yaptı benimle. Ne check-up bilirim, ne vitamin alırım. Ananaslar, yeşillikler, doğa ana sağ olsun ama yetmiyor işte, bazen tosluyor insan. Üç-dört aydır takviye alıyorum.
Seni başka bir erkekle paylaşmaktan da hoşlanmıyorlardır… Öyle mi?
– Anneyi mutlu görmeye bakar benim evlatlarım. Gayet gerçekçi yaşıyoruz hayatın bize getirdiklerini. Kaldı ki anneyi hiçbir zaman başka bir erkekle paylaşmadılar! Anne hep anneydi… Anne hep önce anneydi… Yine aynı şekil devam ediyoruz. Biz, oğullarımla sağlam bir çeteyiz. Anneyi paylaşmak değil mesele, anneye mutluluk hakkını sonsuz tanırlar. “Anne güler, hayat güler” bunu bilirler…