Ama maşallah Hakan öylesine ağır basıyor ki, ne bu karakterlerin diziye etkisi hissediliyor ne de onların mizahını özümsemeye fırsat kalıyor. Dolayısıyla harala hurala Hakan’ın klişe replikleri kulağımıza dolarken, insanın içinden, diziden ilhamla, ‘Ağzını at tepsin emi’ deyivermek geliyor. Arkadaş bi sus, nefes al da diğerleri de konuşsun layıkıyla! Ama nerede?
‘Aile İşi’nin gerilemesindeki bir diğer sebep Füsun Demirel olayı. Ne yazık ki medyanın sözleri saptırma işgüzarlığı ve sosyal medyadan verilen gazın kurbanı yapıldı kendisi. Tabii bu durum sadece sanatçıyı etkilemekle kalmadı, diziye de yansıdı. Hem de çifte kavrulmuş biçimde. Bir yandan çarpıtılmış sözlerden dolayı diziyi suçlayıp gözden çıkartanlar oldu… Diğer yandan Füsun Demirel’in yollanmasını haksız bulup tepki koyanlar diziyi terk etti. Böylece ‘Akasya Durağı’ndan gönüllerde taht kuran Gülay Baltacı, Füsun Demirel’in rolünü üstlenip Leman Hanım kimliğiyle alabildiğine döktürse bile, diziden kaçanları geri getiremedi. Yazık edildi.
Tüm bunların dışında ‘Aile İşi’ni etkileyen bir diğer faktör de senaryonun gidişatı. Özünde güzel bir öyküsü var. Ancak diziyi kurtarma telaşı sardı ortalığı. Bu uğurda konu, izleyiciye yansıtılırken sergilenenlerin mantığı o denli sulandırılıyor ki ortada güzellik değil saçmalık kalıyor. Mesela; Kaan’ın öfkesinden çekinen Müjde’nin ve ortalığı birbirine katıp Kaan’ı unlayan arkadaşı Asiye’nin marketteki cıvık halleri… Bu sahneleri nasıl kabullenelim? Bunları komedi olarak görelim mi? Veya toynakları nalbantta törpülenesi Emel ile kentsel dönüşüme ihtiyacı olduğu söylenen Leman arasında gelişen yerli yersiz atışmalardaki basenli-boylu laf kalabalıklarına ne ölçüde gülelim? Bu sahneleri yazıp ağza gelen laf silsilesini Hakan’a ve dahi Leman-Emel ikilisine sıralatanlar keşke ‘Aile İşi’nin bu yönlerini düşünmeyi de iş edinselermiş. İzleyicinin bu tür esprilere karşı istiap haddini doldurduğunu görselermiş.