Elimde bir buket çiçek, Seyfi Dursunoğlu’nun kapısında sabırsızlıkla bekliyorum. Çocukluğum onun şovlarını seyretmekle, kimi zaman da onun taklidini yapmakla geçti. Bir gün muhabir olup onunla sohbet edeceğimi o yıllar tahmin bile edemezdim. Salonda heyecanla beklerken merdivenlerden indi, saçını düzelterek “Ah çocuklar yaşlanmayın, benden söylemesi. Saçımı boyayacaktım ama vazgeçtim” dedi. Elimi sıktı, elleri yumuşacık, gözleri pırıl pırıl… Çiçeği hemen suya koydurup karşıma oturdu. Ne yalan söyleyeyim, konuyu yaşlılıktan açınca boğazım düğümlendi, birkaç saniye uzunca inceledim. Dursunoğlu’nu ilk kez beyaz saçları ve gözlüğüyle görüyordum. Başta biraz endişeli gibiydi ama sonra “Artık bakmıyorum fotoğrafa da başka bir şeye de” dedi, sırtını yasladı. Önümde koskoca bir hayat tecrübesi, sözlerini önce elimdeki deftere sonra aklıma yazdım.