DİYECEĞİM O Kİ; ‘Dayan Yüreğim’, Elvan’ın ölümüyle sadece başrollerin ölme modasına katılmış olmadı, bir annenin bütün gayretlerini ve özverisini ödülsüz bırakan bir son yaşattı izleyiciye. Elvan hiç kimsenin engeli olmadığı gibi mutluluğu da gani gani hak ediyordu zira. Lakin bu sona ne kadar isyan edersek edelim, haksızlıklarla yüklü olmakla birlikte gerçek yaşamla da bir o kadar denkti! Onca acıya dayanan yüreğiyle bir gecede göçüp giden Elvan ‘Anne öldü, kavga bitti’ dedirtirken aynı zamanda hayatın aynası da oldu bize.
Anlayacağınız ömrü boyunca çocukları-ailesi için didinen annelerin-kadınların sonunda haksızlıkla karşılaşması, dertlerle yok olup gitmesi ve ardında kalanların yaşamın keyfini sürmesiyle gelişen adaletsizlik yaşamda da dizilerde de mevcut. Gerçekteki gibi Elvan da bu kuralı bozamayarak ‘Dayan Yüreğim’in yaşarken mutluluğa erişen annesi olamadı… Onun payına da, emeklerinin karşılığını görmek yerine, öteki dünyadan mutluluğa ortak olmak düştü… Sanki bütün musibetlerin başı annelermişçesine! Tüm özverili ve mutsuz annelere selam olsun…
Anibal GÜLEROĞLU / Milliyet.com.tr