Afran’ın zor anları
Gözcü, Türk ajanlarının hepsini bir derenin kenarına dizdi ve tek tek vurdu. Son kişiye geldiğinde mermisi bitti ve Afran’a sen vur dedi. Afran bir meslektaşını şehit etmek zorunda kalınca çok üzüldü. Başkan, Afran’a destek olmaya çalıştı, 100 kadar kişiyi geri çekmeyi başardıklarını söyledi. Afran üzüntüsünü “Ömrümün yarısı dağlarda geçti ama ben dağ görmemişim, ölüme karşı o yiğitlerin dik duran başlarını bükülmeyen boyunlarını görseydin dağ budur derdin. O yiğitlerin bir bakışı vardı ki katillerine, mermiden daha çok can yakar. O bakışları görünce dedim ki ben hiç cehennem görmemişim. Naaşlarını dereye bıraktılar, zalim başka şey düşünse bile son abdestlerini aldırdı Allah onlara, kanları temiz suya karıştı, dere kırmızı aktı. Bu toprağın isimsiz çocukları için bu toprağın bir deresi kan ağladı. Ben yürek çatlatan çok acı gördüm ama böylesini görmemiştim” diyerek belirtti.
Berfin’in ailesi
Terör örgütünün öldürdüğü Seyfettin ve babasının cenazesi yapıldı. Ahmet bu işin ucunun Selim’e dokunabileceğinden korktuğu için Emel’e Ankara’ya dönmesini söyledi. Gözcü ise Berfin’e kaymakamın kardeşini ve babasını öldürttüğünü söyledi. Kaymakamın bir adamıyla ilgili davasının olduğunu, zorla ifadeye aldıklarını ve işleri bitince de öldürdüklerini, Dicle’nin de öldüğünü söyledi. Berfin bu haberi duyunca deliye döndü ve aynı zamanda çok üzüldü. Ancak Gözcü’nün dediği gibi Dicle ölmemişti. Dayının eşi onu yangından kurtardı ve hastanedeydi.