Bu gerçekler ayan beyan ortadayken halen aynı kafayla hareket etme ısrarcılığına gelince… Burada da Nasreddin Hoca’nın ‘Ya tutarsa’ zihniyeti giriyor devreye. Hani ekrana çıkartalım da belki bir ucundan ilgi çekip kanca atabiliriz, yaklaşımı güdülmekte kesinlikle. Yoksa insanın, ürettiği malın eksiğini kusurunu görmeyecek kadar kör olması gerek ki, eminim yapımcılar için böyle bir şey söz konusu değildir. Zira yapımcılık, her açıdan cin gibi olmayı gerektirir. Hele de günümüz şartlarında. Yani her hata bile isteye gerçekleştirilmekte dizi sektöründe.
Öte yandan dizi sektöründekilerin ‘ucuz dizi’ mantığının artık iş yapmadığı gerçeğini görme vakti de gelmiş bulunmakta. İnternet yayıncılığının hızla yaygınlaştığı, dizi üretiminde patlama yaşandığı gerçeğinde izleyicinin eskiye kıyasla daha seçici davranma şansı mevcut çünkü. Bundan dolayı günden güne zorlaşan rekabet ortamına sürülecek yapımların vasatlıktan kurtulması, izleyiciyi çekecek tercih kriterlerinin güçlü olması lazım. Aksi takdirde ibretlik final örneklerine her geçen gün bir yenisi eklenir rahatlıkla. Bu gerçekleri dillendirmenin ardından Kanal D’nin ‘Dostlar Mahallesi’ fiyaskosuna geçersek…