Bölümün en başarılı ismi benim için Sultan Ahmet rolüyle Ekin Koç’tu. 15 yaşında sırtına tahtı alan genç padişahın açmazlarını, korkularını, çocuksu yanını o kadar başarılı yansıttı ki, has odaya çağırıldığında “Babam canımı alacak değil mi?” derkenki korkusundan gözlerim doldu, “Aha aslan!” diye bahçeye koştuğunda güldüm, halvette yaşlı padişah yerine kendisini gören Anastasia’ya “surpriseee!” der gibi sırıttığı sahnede kahkahalar attım. Süleyman gibi bir padişah figüründen sonra, hele ki insanların zihninde “asan, kesen, kükreyen, cenk eden, her daim güçlü padişah” figürüne körü körüne inanma isteği yatarken hemen benimsenmeyeceğini, hatta zaman zaman “ecdadımızı ergen görteriyorlar!” diye eleştirilere maruz kalacağını düşünsem de daha ilk bölümden belli oldu ki Ahmet’in kısacık hayatı sonlanırken hepimiz böğüre böğüre ağlayacağız. Bu dünyadan kısaca da olsa geçerken, kardeş katline son veren güzel yürekli Ahmet’e saygılarımızı sunalım.