SefSe namına bir şey yoktu bu bölüm, ta ki bölümün sonuna kadar. Nasıl yoktu? Sema’nın halen anlam veremediğim inadı üzerine silah filan getirip Sefer’in iyice üstüne gitmesi (erkeksen çek tetiği ne la?) filan iyice can sıktı. Sefer, acını, öfkeni, hatta klişeye kurban gidip gördüğünü yanlış anlamanı bile anlıyorum da, ‘bu kadın’ filan diye konuşmalar yakışmadı be dedem. Zaten öfkesinden iyice sağlıksız düşünüyor mala bağladı, düşman gibi bakışlar filan. İçimizi şişirdiler. Dabancasını alıp yola koyulunca aha Mete sıçtı dedim ama o Sema’nın eve gitti. Yok artık Sema’ya bir şey yapmaz herhalde derken o yine Seferliğini gösterdi ve bir tek saç telinde Sema’nın kokusunu aradı. Bize de ekran başında ah çekmek düştü. Lakin o sahnede Sefer-Sema müzüğü çalsaydı hoş olmaz mıydı? O değil de Bahri Umman’ın kızları kapı pencere kapamayı öğrenememiş hacılar, ondan emin olduk artık.