Başımız ağrıdığında televizyon bile açamıyorken, ağır hastalığına rağmen hayata sıkı sıkıya tutunan Aya’nın hikayesi izleyen herkese ilham ve güç verici nitelikte. Hastalığı ile yüzleşmesine rağmen gülümsemeyi bırakmamak, kendinden çok başkalarını düşünmek sanırım sadece özel bir ruha sahip olan insanlara ait bir özellik olmalı.
15 yaşınızı düşünün… Ya da 15 yaşındaki bir genç kızın hayallerini… Liseyi, üniversiteyi bitirmek, sevgi dolu bir aile ve mutlu olacağı bir iş sahibi olmak. Zaten bunlara sahip olan bir insan daha ne ister ki hayattan? Gel gelelim Aya’nın da bu saydıklarımdan fazlasında gözü olmayan, gülünce yüzünde güller açan gencecik bir kız. İzlediğim 11 bölüm boyunca Aya’nın yer yer “Bu hastalık neden beni seçti?” diye kendisine sorması dışında gözyaşlarına sonuna kadar direnmesi beni oldukça etkiledi. Var mı öyle her dakika muslukları açmak? Dizi boyunca herkesi, her dakika ağlatmayıp, ağlattığında da izleyeni yüreğinden vurulmuşa çevirmek ise “Bir Litre Gözyaşı” dizisini “Bit Litre Gözyaşı” yapan ayrı bir özellikti. (Tamam, artık sormuyorum dizinin adı neden ‘Bir Litre Gözyaşı’ diye?)