Şu dizinin en sevdiğim sahnelerinden Sadri Usta ile Ömer’in dertleşme sahneleri. Koskoca ustanın sadece dert yüklemek için aranmasına hafiften bir bozulmuyor da değilim elbette ama adam da yaptığı tespitlerle, verdiği akıllarla, aşk acısına bir kadeh rakı, bir Orhan Gencebay şarkısı kadar çok yakışıyor, yalan yok! “Sürekli iyi şeyleri hatırlıyor insan.” Ayrılığa dair nasıl da güzel bir tespit? Hele de severek ayrılmışsanız, salt “sevmek” iki kişi arasındaki beklenti farklılıklarını kapatmaya yetmemişse… Fakat başkasının merhametine kalmaktan, hayatının kontrolünü başkasının eline bırakmaktan ürküyorsa insan hala, gül gibi sevdiği uğruna solup solup yeniden açmayı göze alamıyorsa, bülbül gibi durmadan şakımaktan bitap düşmeyi kendine yediremiyorsa, daha gidilecek yolu var demektir. “Aşk, birine seni yok etme kudreti verip onu kullanmama hususunda ona itimat etmektir.” demişler neticede. Ama belki de aranılan umut ışığı daha ilk sahnede bize yakılmıştır. Ömer’in eskrim yaptığı, amansızca mücadele ettiği ve sonunda devirdiği rakibi; yanlış yapıp yapmadığı, daha fazla toleranslı olup olamayacağı hususunda çatıştığı “eski Ömer”dir belki de. Aşık Ömer, eninde sonunda sevmezden evvelki Ömer’i yenecektir elbette.