Israrla Vadi’nin Amerika’ya karşı eleştiri yapmasını isteyenlerin nefsi az da olsa körelmiştir herhalde. Zira daima toptancı zihniyete karşı olmuşumdur ama İsrail ile Amerika arasına ben de bariz bir fark göremiyorum. Unutmadan şu konuda da senaryo ekibinin hakkını vermek lazım. Smith’i İstanbul’dan öyle güzel ayıkladılar ki biz herhalde bir süre olmayacak dedik ama onunla bambaşka bir kapıyı ardına kadar açtılar. Senaryo açısından bence nefis bir hamleydi.
Süha Baba’ya geçen bölüm yazısında veda etmiştim ama bir sahnesi daha varmış. Bu bizlere en son mesajıydı. O yüzden kıymeti de diğerlerinden farklıydı. Nitekim herhalde kendisine son bir mesaj verme hakkı tanınsaydı o da böyle bir mesajı seçerdi diye düşünüyorum. “İki cennet var” dedi Süha Baba. Batıdaki cennet ve doğudaki cennet. Avrupa’nın bir cennet olarak tasvir edildiğinden ama durumun öyle olmadığından bahsetti ki kısmen katılabileceğim bir söylemdi. Katılmadığım nokta şu ki Avrupa artık Avrupalı’ya göre gerçekten bir cennet. Oraya gidenlerin amacı da o cennetten pay almak. Bu onlara elbette altın tepside sunulmuyor ama tonla da başarı hikayesi var. Mesela koskoca BMW markasının tasarım işlerinin başındaki adam arap kökenli birisi. Toplu bir reddetmeden bahsetmemiz imkansız.