Tolga Sarıtaş hayranlığı tavan yaptı!

519

“Adımlarım, özürlerim bitti! Benim kendime inancım kalmadı!” 20 yıldır inandığım ne varsa hepsi yıkıldı, dolayısıyla ben ayakta kalamadım. 20 yıldır oğlum diye bağrıma bastığım benim kanımdan değilmiş, dolayısıyla ben dimdik duramadım. Altta yatan kaç kelime çıkar bir cümleden? Çekiştirsek ucunu şu yorganın daha kaç hayal kırıklığı çıkar altından? Haluk kendini suçlamaya karar verdiğinde, haklı mıydı? Bence hayır. Bu hikayenin günah keçisi Haluk değil. Haluk’un tek suçu baba olmayı öğrenememiş olması. Hoş geriye dönüp bakıldığında, oğlunu ardında gözü yaşlı bırakmaya kıyamayıp, geri dönüp alan bir baba var, geceleri ağlayarak uyandığında altın saçlı çocuk, saçlarını okşayarak sakinleştiren bir baba var. Haluk ne ara elinde kemeri, bu kadar acımasız bir babaya dönüştü, sebebi neydi yani? Görmeliyiz. Elinden gelenin en iyisini yaptı Haluk, sınırlarını zorladı ama Ali’ye geç kaldı. Ali’yi, gözyaşlarımızı, duygularımızı bir kenara alır, mantık çerçevesinden düşünürsek, o silah patladığında kurşun ya Haluk’a ya Sevilay’a denk gelecek gibi. Ya da mantık çerçevemizi zorlarsak ama bayağı bir zorlamadan bahsediyorum, Selin gelecek ve kurşunun hedefi o olacak. Her iki halükarda da, Ali hedefi bir daha kendine doğrultmanın yanına bile gidemeyecek. Göreceğiz.