Mesela Tekirdağ tarafına gidiyor.
Hesapsız bir yolculuk bu, tam nereye gittiğini kendisi de bilmiyor…
Mürefte’ye geliyor mesela. Şaşırıyor. Çünkü oturduğu eve bir buçuk saat mesafede bir üzüm vahası, bağlar dünyası olduğunu bilmiyor. Hemen anlıyor hakiki hayatın kodlarını: Bir küçük taş (hatta daha da güzeli toprak) ev, bir avuç bahçe, şifalı bir rüzgar ve ilaç gibi berrak sular…
Sonra hayvanlar, diğer vardaşlar.
Var olma ortak paydasında buluşanherkes vardaş.
Yola devam eder isterse ya da işte Mürefte, işte Saroz, Gelibolu… Çanakkale…
En küçük noktasına kadar Ege…
Dünyanın en güzel kızı, Akdeniz.
Nereye giderse gitsin insan yurdumda, yeter ki düşsün yollara!
Ağaçla, çiçekle konuşana manyak, hiç kimseyle iletişim kurmayan, komşusunun adını bilmeyene insan deniyor şehirde. İlk fırsatta terk et güzel kardeşim orayı.
Şu ne zamandır konuştuğunuz proje var ya… Uzaklara gidelim, bir köye yerleşelim.
Ya da hadi gel köyümüze geri dönelim…