Belki de çocukluğunuzdaki bu eksikliği ailenize yaşatmamak adına, siz daha toleranslı olabilirsiniz…
Çocukluğumda travmalar yaşadığımı düşünmüyorum. Babam, olabildiğince iyi bir babaydı. Ben de olabildiğince iyi bir baba ve iyi insan olmaya çalışıyorum. Oğlum Ali için de istediğim tek şey, iyi bir insan olması. Gerisi teferruat…
Modern çağda artık aileler çocuklarını özene bezene yetiştirmeye çalışıyorlar. Sizde durumlar nasıl?
Hayat o kadar özene bezene devam etmeyince, ne oluyor? Bizim kuşak büyürken odakta değildik; hayatın içinde yer alıyorduk. Şimdiki kuşakta odak, çocuk… Anne de, baba da, bakıcısı, anneannesi, teyzesi; yani herkes çocuk odaklı hareket ediyor. Peki, o çocuk evden çıktığı zaman, dışarıda herkesin odağında olamayınca ekstra bir sorun yaşamaz mı?