Bazı dünyalar gerçekçiliğiyle çeker bizi, bazıları ise masalsılığı ile. Tabii bir de omurgasını absürtlük üzerine oturtan işler var. İşte bu noktada Poyraz Karayel öyle bir karışım sundu ki tadına hala bir isim verebilmiş değilim. Ne masalsı ne gerçekçi. Başlı başına yepyeni bir dünya! Hep söylenir, bir işin tutabilmesi için seyircinin kendinden bir şey bulması gerekir diye. Benim Poyraz Karayel hikâyem ise kendimden bir şey, bir ortak nokta bulma kaygısı olmadan o dünyanın içinde özgürce ve hayranlıkla kaybolabilmenin hikâyesi sanırım. Hiç “yok artık!” demedim örneğin izlerken, hep “vay be!” dedim. Öngörülebilir olacağına dair hiç bir vaat vermedi bana çünkü hep akışkan ve şakacı idi. Aynı zamanda da -çelişki gibi görünse de- çoğunlukla tutarlı. Evet, bazen sıkıldım, bazen klişelerden asla kurtulamayacağımız gerçeğini hatırladım. Bazen en duygusal sahnede “bitse de gitsek” dedim, bazen de duygusuz gibi görünen bir diyalogda kalbim cız etti.
Poyraz Karayel sadece bir dizi karakteri değildi!
436