443
Örneğin yukarıda yazdığım “şişleme” diyaloğunda tebessüm edip “siz delisiniz ya!” dedim ekrana bakıp. Kâğıt üstünde bu kadar saçma duran bir şeyin, hayat bulmuş halinin bu kadar doğal görünmesi başarı değildir de nedir? Ya da bir kadın olarak bugün Sadrettin’e Songül konusunda hak verip -ki başlarda son derece rahatsız oluyordum hal ve tavırlarından- tüm kötücüllüğüne rağmen Songül’ü izlerken eğlenmemin başka bir açıklaması olabilir mi? Hayatında hiç Poyraz Karayel izlememiş birinin tesadüfen izlediği herhangi 5 dakikalık bir sahneye yorumu yüksek oranda “bu ne saçma şey ya” olacakken (şahsen ben bu durumu zaman zaman kardeşimle yaşıyorum) bizlerin kahkahalar atması ya da gözlerimizin dolması işte bu cânım dünyanın atmosferinin sonucudur.