Lise ve çocukluk arkadaşlarımla görüşüyorum. Hatta bir gün eski günlerimi özleyerek sosyal medya üzerinden bir grup kurdum ve bulabildiğim tüm arkadaşlarımı listeye ekledim. Başlarda ‘Deniz artık ünlü oldu, bizi nasıl ekler?’ gibi tepkiler aldım. Halbuki hiç öyle ‘ünlü olma’ gibi bir duygum olmamıştır. Hemen hemen bütün lise arkadaşlarımla görüşüyorum. Ve onlar sayesinde artık daha sık Ankara’ya gidip geliyorum. Öyle güzel ki; unutmamışız bir sürü şeyi… Paylaştıkça, konuştukça hafızamız geri geliyor. Öyle samimi ve saf ilişkilermiş ki…
Benden yedi yaş küçük bir erkek kardeşim var. Hayatta insanın başına bir dolu şey geliyor, hayat insana bazı şeyleri yaşatıp öğretince en önemli varlığınızın kardeş olduğunu anlıyorsunuz. Tutunabileceğim tek varlık diyebilirim. Daha fazla kardeşim olsun isterdim.