Enver Sipahi’nin neden yıllarca Gülfem’i benimseyemediğini geçen haftaki yazımda yazmıştım. Hikâyenin akışı tam da tahmin ettiğim üzere ilerledi. Ne bir eksik, ne bir fazla! Bir annenin, çocuğuna dokunamaması, koklayamaması, onun canı yandığında kucaklayamaması büyük acıdır. Aylarca karnında taşımışsındır, fakat can paren sana yasaktır. Halide, sevdiği adama uzaktan baktığı gibi çocuğuna da yanaşamadı. Otuz beş yıl. Az bir zaman dilimi de değil. İşte bu nedenle Halide’ye her zaman acıdım. Onun nefret ve öfkesi sevdiği adamaydı. Zararını çocukları gördü. Ben olsam ne yapardım diye düşündüğümde; ben de aynısını yapardım. Şartlar ve koşullar her daim değişiyor. Net bir söz söylemek doğru değil ama sevdiğini bir başka kadının yanında görmek içine oturur, sırtına bıçaklar batar, elindeki kıymık gün geçtikçe iltihap kapacak duruma gelir. Bunları bize yaşatan hayat mıdır, yoksa insanlar mı? Orası da tam bir muamma…