Hayaller şehri terk eden Ali, bir yıl zaman atlaması, hayatlar DeliMavi Ali, bir hafta zaman atlaması. Patlayan bir silah, hedefini seçmiş ilerlerken, kim diyor boşluğa gitti diye, tıpkı üç mutlu yüzün bulunduğu fotoğraftaki gibi Haluk’un içinden geçti o kurşun. Haluk belki de ilk kez anladı ödettiği bedellerin ağırlığını. Haluk belki de ilk kez anladı Ali’nin babası olmayı. Bir kez daha: En güzel şeylerin, en güzel olduğunu kaybederken anlarsın. İnsanın evladından daha güzeli, kıymetlisi var mı dünya üzerinde? Baba olmayı öğrenemeyen Haluk için vardı elbette. Ama bu Haluk, “İstesem de bırakamam seni,” diyen, “Beni de al yanına, birlikte batalım,” diyen Haluk, baba olmanın altın kuralıyla verdiği sınavdan alnının akıyla çıktı benim nezdimde. N’olursa olsun, kim olursa olsun, yanlış ya da doğru, oğlunun yanında durarak yüz üzerinden yüz aldı benden. Yanlış anlaşılmasın, hatasına karşılık, aferin koçum patpatlaması değil kastettiğim. Sakince, durumu kabullenmiş, durumdan ötürü yaptığının yanlış olduğunu anlatacak konumda olmayan Haluk, bunu yapabilmek adına Ali’ye yalvardı, tut elimi diye. Yanlışın, doğru tarafından bakalım, doğrulardan yanlış çıkarmayalım, al beni de yanına diye. Ali’nin hikayesinde günah keçisi Haluk değil. Masum da değil, ama taşlanması gereken de o değil. Ben hala bulamadım suçluyu, hala yapışamadığım yakanın, hesabını soramadığım kırıklıkların peşindeyim. Ali gibi, Ali kadar. Bir suçlu olmadığını bile bile aramakta, ancak eli kolu bağlı, çaresiz kalmışların işi işte.