Ancak bir şey gerek. Ali sözden anlayacak halde değil, Ali kelimeleri duyacak kıvamda değil, Ali cümleleri benimseyecek kafada değil. Avuç içinin gitgide ivme kazanarak indirdiği darbeler, Ali’nin kalbine ulaşacak yolun kıyısında değil. Ancak bir şey gerek, ne gamzeler, ne dudaklar kurtarmayacak battığı yerden Ali’yi, Selin farkında. Çıkması lazım öte tarafta, kuyulara benzemez bataklık dibi. Sert bir şeyler lazım, tokattan daha sert, sözden daha işlevsel. Korku! Kaybetme korkusu. En güzel şeylerin, en güzel olduğunu kaybederken anlayan insanlık için, en büyük ders. Laftan anlamayana, şekille duygu aktarımı. Oyunlar AlSel’in kod adı. Cesaretin var mı diye başlayan her soru, yüreklerindeki sevginin büyüklüğü ile ilgili. Oyunun dozajına diyecek bir şeyim yok, kendine getirmek için yapılması gereken oydu. Ben olsam bende yapardım. Güzellik temalı konuşmalardansa dibe vurdurulmayı tercih ederdim. Dibe vurmanın iyi yanı, gidecek daha büyük bir karanlık olmadığından, çıkış yollarını aramaya çıkmaktır zira. Amma ve lakin, gülmek eğlenmek?!? Görüntülü aramada tokatı yiyen Selin’e Ali’nin can acısı üstüne ‘İlin di çık ığırmış’ komiklikleri?!? Ali’nin telefon kulübesinin başında parça pinçik oluşuna, ‘beter olsun’ nidası?!? Orada duracan aga. Sonuçta sıkıntı yok, destekteyim tam yanı başınızda, ulaştınız mı amaca, ulaştınız. Ama gidişat eksilerde. Hadi yap, onu da yap, aynı oyunu yap, ama arkadan gelen gülme eğlenme teması olmaz, olabilemez. Soruyorum: SİZ N’APTINIZ KALBİNİZE, VICDANINIZA? Değiştiriyorum konuyu, bip’li cümleler yaklaşıyor, yaklaşmasın.