289
Bu hafta Güneşin Kızları bana bir diziden ziyade tiyatro sahnesi gibi göründü. Kocaman bir sahne ve onun tek kişilik dev kadrosu: Emre Kınay… Kendisine hayranlığım Yılan Hikayesi zamanlarından gelir. Ama bu bölüm, belki de bölüm bana pek yetmediği için en çok aklımda kalan kişi oldu. O nasıl oynamaktır? O nasıl bir haykırmaktır? Ağlarken ağzındaki sakızı düşüren çocuk gibi kalakaldım ekran başında. Neylersin ki Haluk hayat denen yolculukta çoktan yoldan çıktı. Fakat ben Haluk’un hastaneye götürülüşünü böyle beklemiyordum. Aaa, ambulans… E hadi gideyim! E cebimde para bol… Dur onları verip kaçayım… I-ıh kafamdaki psikopatlığın kenarından bile geçmedi, üzgünüm.