Sanmayın ki bu sözlerim Defne’nin yenilmiş olmasının kızgınlığından. Ömer’in galibiyetinin sakilliğinin karşısına Defne’yi koyarak ondan taraf da olmadım ki. En azından “bu” Defne’yi tutmadım. O da en az Ömer kadar camdan duvarımın öte tarafındaydı. Çünkü bu izlediğim Defne, benim tanıdığım ve büyürken evrilmesini istediğim, Defne değildi. Hatta geçen hafta dönüşmeye başladığı dişli Defne de değildi. Çömez bir tasarımcı olarak devler liginde sahaya çıkmak, Ömer’le bu konuda kapışmak istemesi son derece doğaldı. Ancak özgüvenli olmakla ile kibirli olmak arasında çok ince bir çizgi vardır.(İz’den alıntı da yaptım ya, Allah’ııım ne büyük acılar bunlar?) Geçen hafta Ömer’i gaza getirmek için çırpınması nasıl sevimli idiyse bu bölüm çizip çizmediğini öğrenmek için gösterdiği çaba da bir o kadar yorucuydu benim açımdan. İki bölümdür tekrarlanan “Seni yeneceğim” laflarının arasında dağlar kadar fark vardı. Geçen bölüm ciddiye alınmak için didinen acemi tasarımcı Defne’nin hezeyanlarıydı bunlar. Oysa bu hafta, devamlı Ömer’in peşinden koşan, bu arada da fırsatını bulduğunda neredeyse kibre varan aşırı özgüveniyle Ömer’e yüklenen şımarık kız çocuğu vardı karşımızda. Özetle ben, ‘bu’ Ömer ile ‘bu’ Defne’den birinin kazanmasını kesinlikle istemezdim. Benim gözümde ikisi de bu zavallı yarışta, tavırlarıyla kaybettiler.