Nice hikâyesine dönersek…
– 10 günlük tatil için gittik. Seyahate çıktığım kız arkadaşım Ebru uzun süre Fransa’da yaşamıştı. Temmuz’un 14’ünde bayram kutlamaları yapıldığını ve çok eğlenceli olduğunu söyledi. Biz de dönüş biletlerimizi ayın 15’ine aldık.
Olayın yaşandığı gecce önce yemek yedik sonra havai fişek gösterilerini izlemek için sahile gittim yani kamyonun insanları ezdiği noktaya…
Sonra?
– Kutlamaları izleyip biraz gezdik. Ardından dinlenmek için caddeye yakın, ara sokaktaki bir kafeye oturduk. Her yer çok kalabalıktı. Tam siparişlerimizi vereceğimiz sırada silah sesleri geldi. Havai fişekler de atıldığı için tam olarak sesi ayırt edemedik. Ardından çığlık sesleri… Rüzgâr uğultularıyla sesler daha da güçlendi.
Birden yaşlısı, genci yüzlerce insan koşmaya başladı. Biz de aynı anda panikle koştuk. Yerlere düşenler, ezilenler… Dönüp bakamıyorduk bile! İnsan kendi canının derdine düşüyor, sadece koşuyor. Ara sokaklardan eve doğru koşmaya devam ettik. O sırada kamyonla aramızda 25 metre varmış. Daha 10 dakika geçmemişti ki yolda ellerinde bavullarla, evlerinden toplamış koşarak çıkan insanlar gördük. Gerçekten terör aklıma hiç gelmedi.