Bu bölümü izlerken durdum kendime baktım, elimde mendil varken birden kahkaha falan atıyorum. “Aaa n’oluyoruz, çok bir Begüm gördüm kendimi” diye ufaktan tırsmadım da değil. Ancak o kadar değişik ruh hallerine girdim çıktım ki duygu jetlagı oldum sanırım. Sefer-Sema ve Begüm (İtiraf time; Begüm’ün bütün yapmacıklıkları yıkan cenaze evi atarında hüngür hüngür ağladım) yürekleri dağlarken, Meltem’in evi ve Sado Reis’in bilumum sahnelerinde tebessüm ettim. Poyraz Karayel’i neden sevdiğime dair uzun bir liste yapabilirim ancak en geçerli argümanım herkesin hikayesine şahit olmamız, sanırım. E tabii, efsane Poyrazcım Karayelcim replikleri de bu listenin başında. Neyse daha fazla güzelleme yapmadan, gözyaşlarından ıslanmış mendilimi köşeye bırakıp başlıyorum yazmaya!
Önemli not; az sonra okuyacaklarınız bölümü size tekrar hatırlatıp, efkar seviyenizi yükseltebilir, mendilleri yakında tutalım.