‘BU NASIL MEDENİYET!’
Biz çocuklarımla birlikte oyun oynamaya, öpüşüp koklaşmaya hasretiz. Bu normal bir şey mi sanıyorsunuz? ‘Baba istediği programı yapacak, o karar verecek, herkes emrine uyacak’. Niye? ‘Çünkü çocuklara çok para harcıyor’. Hadi ya? Bu nasıl mülkiyetçilik, bu nasıl medeniyet?! Çocuklarım her pazartesi okula giderken benden ayrılmak istemeyip ağlıyor, okul pedagogları benimle hiç görüşmeden ‘babalarını özlüyorlar’ diye rapor yazıyor. Niye? Çünkü ‘kolejli müşteri’ öyle istiyor.
‘ÇOCUKLARIMIN YANINDA ÜZERİME YÜRÜNÜP, KÜFREDİLDİ’
Çocuklarımın bu hallerini de hiçbir çocuk psikoloğuna götürüp belgeleyemiyorum, çünkü velayet henüz bende olmadığından yöneticilerinden, yetkilerini aşmaktan çekiniyorlar. Benim üzerime yürünüp çocuklarımın yanında bana küfredildiğine tanık olan yabancı uyruklu bakıcılar korkularından şahitlik etmiyor. ‘Bize yakışmaz, sessiz kalalım’ dedik de ne değişti? Dışarıdan görünen manzara güllük gülistanlık, ama kimse ayın karanlık yüzünde neler olup bittiğini bilmiyor. Bana sistematik olarak uygulanan bu şiddet, bin bir yıldırma taktiği yok sayılıyor.